Τα Ερωτικά, οι Ακροβάτες και οι Χορευτές ξεκίνησαν το 1998. Πρώτα έκανα τα Ερωτικά. Στο τέλος του 1999 τα Ερωτικά έμοιαζαν με ακροβατικά. Εκείνη τη χρονιά δίδασκα σε ένα Λύκειο της Πάφου, του οποίο η αίθουσα Τέχνης βρισκόταν σε ένα υγρό υπόγειο, μακριά από το κύριο κτίριο και την κύρια είσοδο του σχολείου. Για να μπω στο σχολείο, προτιμούσα να πηδώ τα κάγκελα (από την πλευρά της Οδού Βενιζέλου). Είχα στο μυαλό μου ένα σκηνικό με πρωταγωνιστή τον ακροβάτη που τον συνέδεσα με το δικό μου σάλτο πάνω απ’ τα κάγκελα. Ο ακροβάτης σήμαινε μήπως την πρόκληση και τον κίνδυνο και το ενδεχόμενο πτώσης από το τεντωμένο σχοινί; Σήμαινε την επιθυμία του καλλιτέχνη να αποδράσει από ένα περιβάλλον συντηρητικό και (τουλάχιστον αισθητικά) μίζερο; Ή μήπως την αγωνία να ισορροπήσω τα αντίθετα για να εξασφαλίσω τη φυσική και πνευματική μου επιβίωση;
Για να ολοκληρωθεί ένα έργο περνά από μια διαδικασία άπειρων αλλαγών. Για να κατανοήσω το θέμα και να βρω λύσεις κάνω πολλά σχέδια και μελέτες. Τα πρώτα σχέδια με «ακροβάτες» τα έκανα στις 3 Φεβρουαρίου 1999. Από τότε έχω κάνει χιλιάδες σχέδια κυρίως με μελάνια αλλά και με μεικτά υλικά.
Η ζωγραφική, οι Πράξεις και οι εγκαταστάσεις μου πηγάζουν από την ίδια εσωτερική ανάγκη. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί από μόνος του να αλλάξει την κοινωνία, ακόμα κι αν συμμετέχει σε πολιτικό ακτιβισμό. Το καλύτερο που πιθανότατα μπορεί να κάνει, είναι να δημιουργεί και να έχει επίγνωση των ορίων του. Ποιων ορίων όμως, εφόσον κάθε φορά είναι αναγκασμένος να αμφισβητεί τα καθιερωμένα όρια, να παίρνει ρίσκα και να ζει την ένταση μιας εύθραυστης ισορροπίας, για να μπορεί να διατηρεί την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του.
Παρόμοιο κείμενο γράφτηκε για το βιβλίο «Ρήνος Στεφανή, Ακροβάτες» έκδοση 2008 επιμέλεια Αντώνη Δανού