Το πρώιμο έργο του Στεφανή και «Τα Ισπανικά» [1989-91]) φέρει έκδηλα αναφορές στην πρόσφατη καλλιτεχνική παράδοση – τόσο της Κύπρου όσο και τη διεθνή. Σε έργα όπως τα Ξεριζωμός, Παράθυρο της Κύπρου, Scene (όλα του 1983) και σε άλλα, τα οποία παρουσίασε στην πρώτη του ατομική έκθεση στην Κύπρο (στην γκαλερί «Γκλόρια», Λευκωσία, Νοέμβρης 1986), ενυπάρχουν ο εναγώνιος εξπρεσιονισμός των Αγωνιών του Αδαμάντιου Διαμαντή από τη δεκαετία του ’60, μαζί με τον οικουμενικό συμβολισμό και τις μετα-κυβιστικές φόρμες της Guernica του Πικάσο. Αντίθετα, η αφηρημένη φόρμα κυριαρχεί στα έργα που εξέθεσε το 1989 στην γκαλερί «Crypt» του Λονδίνου. Πρόκειται για μια οργανικού χαρακτήρα αφαίρεση, σε έργα των οποίων οι τίτλοι παραπέμπουν στην κυπριακή προϊστορία και αρχαιότητα – Χοιροκοιτία Ι και Χοιροκοιτία ΙΙ, Κυπρομυκηναϊκό Ι και Κυπρομυκηναϊκό ΙΙ – αλλά φορμαλιστικά και τεχνοτροπικά αντλούν στοιχεία, τόσο από την αφηρημένη ζωγραφική του Χριστόφορου Σάββα από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, όσο και από τον ευρύτερο χώρο της ευρωπαϊκής τέχνης: αμεσότερη ίσως αναφορά, το arte povera αισθητικής έργο του Καταλανού Antoni Tàpies, το οποίο ο Στεφανή γνώρισε στη Βαρκελώνη, την περίοδο 1988-89. Έτσι, γι’ άλλη μια φορά, ο Στεφανή παντρεύει δημιουργικά επιρροές από τη διεθνή τέχνη του 20ού αιώνα με άλλες που απορρέουν από την πρόσφατη κυπριακή δημιουργία, καλλιτεχνών που πριν απ’ αυτόν είχαν με τη σειρά τους αφομοιώσει αντίστοιχες επιδράσεις.
Απόσπασμα από κείμενο του Δρ Αντώνη Δανού, Επίκουρου καθηγητή, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου, 2008
«… σε ιερατική στάση υψίστης κομψότητας» Εραστές, ακροβάτες, οδοιπόροι και χορευτές: η ανθρώπινη συνθήκη μέσα από τη μυθολογία της ζωγραφικής του Ρήνου Στεφανή
