Ο Ρήνος Στεφανή δημιούργησε τη σειρά «Οδοιπόροι Amacayacu» το 2005 – 2006, μετά τα ταξίδια του στoν Αμαζόνιο και Κίνα.
«Αυτό αργότερα τον οδήγησε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη Νότια Αμερική. Από τη κοσμοπολίτικη Μπογκοτά στο Μεδεγίν, από το Σαν Ακουστίν των Άνδεων, στην Καρθαγένη και στη Σάντα Μάρθα της Καραϊβικής. Απ’ εκεί ταξίδεψε νότια φτάνοντας στον Αμαζόνιο, όπου η Κολομβία συναντά το Περού και τη Βραζιλία, και ψάρεψε πιράνχας ενώ παρακολουθούσε κορμούς δέντρων να τους παρασύρει ο ποταμός. Μετά, ο Στεφανή φτάνει στη Κίνα. Περπάτησε στο Σινικό Τείχος και στα Κίτρινα Βουνά του Χέφεη – εμπειρίες που τον σημάδεψαν. Περιπέτεια, και πρόκληση από το άγνωστο.»
«The journeys of Rinos Stefani» (απόσπασμα) της ποιήτριας Caroline Frances Vargas, Ohio, 2008.
Η γυμνή ανθρώπινη μορφή γίνεται το σύμβολο και ο φορέας της (παν)ανθρώπινης συνθήκης. Ανάμεσα στις εικόνες ζευγαριών (ερωτικών και μη) και σ’ αυτές μεγαλύτερων ομάδων, ξεχωρίζει μια μοναχική φιγούρα – αρσενικού φύλου (το alter ego του καλλιτέχνη;) – ως ακροβάτης, ως οδοιπόρος ή ως χορευτής. Συχνά η μορφή αυτή παίρνει τη μορφή του οδοιπόρου, που «ντυμένος» μόνο με αντιασφυξιογόνο μάσκα, κουβαλά γι’ αποσκευή πριονισμένο κορμό δέντρου – ό,τι απέμεινε από κατεστραμμένο ή «αναπτυγμένο» (για οικονομικό κέρδος) περιβάλλον. Το υπομάλης κομμάτι δέντρου συχνά υποδηλώνει κορμό ανθρώπινο – σώμα χωρίς άκρα – και φέρει χαραγμένη καρδούλα! Πικρό χιούμορ, σαρκασμός και συμπάθεια μαζί, για τον φαινομενικά με αποφασιστικότητα πορευόμενο οδοιπόρο, μα ο προορισμός αβέβαιος όσο και άγνωστος: στο άκρως καυστικό Αναχώρηση (2005), δύο φιγούρες με γυρισμένες τις πλάτες (σαν πτυχές του ίδιου εαυτού) «αναχωρούν» εξίσου εμφατικά προς ακριβώς αντίθετες κατευθύνσεις, κρατώντας από τις άκρες το ίδιο κομμάτι ξύλου!
Απόσπασμα από κείμενο του Αντώνη Δανού «Η μυθολογία της ζωγραφικής του Ρήνου Στεφανή», 2008