Ο άνθρωπος…το ελεύθερο άτομο…το Εγώ…μαζί βασανιστής και θύμα…μαζί κυνηγός και λεία…Ο άνθρωπος – αυτός μόνο – […] στην \ερήμωση και στη δυστυχία του κόσμου – ο οποίος ψάχνει για τον εαυτό του – ξεκινώντας απ’ το τίποτα. […] Ο άνθρωπος εναγώνιος για τον άνθρωπο – τρομοκρατημένος απ’ τον άνθρωπο. Αυτο-επιβεβαιώνεται μια τελευταία φορά, σε μια ιερατική στάση ύψιστης κομψότητας. […] Ο άνθρωπος στο βασανιστήριο των αντιθέσεών του. Πιο πρόσφατα, στη ζωγραφική του Στεφανή έχει κυριαρχήσει η μορφή του χορευτή: φιγούρα από ζεϊμπέκικο χορό, ανθρωπόμορφο πουλί με μισάνοιχτα φτερά, αναφορά σε σταυρωμένο· χορευτής γυμνός, ντυμένος, μόνος ή με άλλους, στην «πράσινη γραμμή», «με ταύρο», «με πριόνια», «των Πυρηναίων», «της βρύσης», «της γης»… Παρουσία απτή, συμβολική, φασματική – συχνά τίποτα περισσότερο από περίγραμμα στη ζωγραφική επιφάνεια – αλλού μορφή σωματική, αλλού διάφανη κι αλλού χώρος εν-χάραξης άλλων σχημάτων ή μορφών. Παρουσία, απουσία, ο καλλιτέχνης, το μοντέλο, εγώ, ο άλλος…
Εικόνες-συνθέσεις από έναν κόσμο γνώριμο μα και ξένο-αποξενωμένο. Σαν σκηνές από έργο του θεάτρου του παραλόγου – τα γνώριμα και οικεία φαντάζουν πρωτόγνωρα κι ανοίκεια – όσο παράλογοι είναι συχνά οι τίτλοι των έργων. Εικόνες που παραπέμπουν στο αρχικό, στο πρωτόγονο, στο ουσιαστικό, αλλά και στον αφανισμό τους ή στην αποκοπή του ομφάλιου μας λώρου με αυτά. Έτσι, οι φυτευτές, οι αναχωρητές και οι χορευτές φαντάζουν μορφές σισύφειες, παγιδευμένες σ’ ατέρμονο και αέναο κύκλο χωρίς λυτρωμό. Τα ερωτικά ζευγάρια μοιάζουν σαν παγωμένα στον χρόνο στιγμιότυπα αρχέγονης τελετουργίας, ξένης προς την εποχή μας. Έτσι, η τέχνη αναδεικνύεται γι’ άλλη μια φορά ως η διαδικασία, το μέσο και η δημιουργία που, όσο και αν αντλεί την ύλη της απ’ τη ζωή, την «πραγματικότητα» και τη φύση, εντούτοις δομεί κόσμους τεχνητούς, αισθησιακούς και α-φυσικούς, αναδεικνύοντας το επιθυμητό, το φανταστικό, το ιδεατό και το συμβολικό. Η εικόνα μπορεί έτσι να λειτουργήσει ως άνοιγμα – όχι το αναγεννησιακό παράθυρο στον κόσμο των αισθήσεων, αλλά ως δίοδος στο υποσυνείδητο, στο φαντασιακό, στο ουτοπικό ή στο μυθικό, εν τέλει, στο όποιο εναλλακτικά «πραγματικό» επιθυμούν ο καλλιτέχνης και ο θεατής.
Κείμενο (απόσπασμα) Αντώνη Δανού από το βιβλίο «Ρήνος Στεφανή, Ακροβάτες», έκδοση 2008
